*Siedział w milczeniu, pod kocem z wełny mumuu. Tessę czuł gdzies pod pacha. Może spała, może nie. Nie wiedział. Sam tez nie wiedział czy jest we śnie, czy na jawie. Pomarańczowy ogien rozjaśniał jego twarz, groteskowo deformując oblicze cieniami. jedynym okiem przyglądał się tańcu płomieni. Przeciez to tylko śmierć, nic wielkiego, widziałes to tysiące razy – mówił mu w duszy jakis głos. Ale mimo to, jakos inaczej. Zawsze był milczący, małomówny, ale tym razem ta cisza nie wynikała z małomówności Hakona. Podniósł glowe i spojrzał na tanga ponad ogniskiem*

*Zwrócił spojrzenie na dziewczynkę, kiedy usłyszał jej głosik. Nic nie powiedział. Skinął tylko głową. Nie wydawał się smutny, a raczej bardzo zamyślony i jakby zmęczony. Pogładził Tesse po ramieniu, po czym poruszył sie pod kocem, by przyciągnąć plecak. jego ruch powodował, ze chłód dostawał sie pod koc. Wydobył z  plecaka tradycyjny, kaleeshianski flet. Spojrzał w niebo, przymknął oko powieką i... zagrał. Cicho, krótko, jakaś pieść kaleeshianską. Nie była smutna. Moze troche nostalgiczna. CIęła ciszę*

Ciekawa melodia... co to? *odezwał się w końcu Mandalorianin, spoglądając na Hakona nieco pustym wzrokiem. Wciąż zastanawiał się co dalej, w końcu to Seco scalał cała grupę swoimi durnymi pomysłami. A teraz? Teraz to wszystko pewnie szlag trafi i Hakon wraz z Tessą pójdą w swoją stronę a Tang w swoją. Ale trochę mu bedzie brakować ich towarzystwa, bo spędziłz nimi kilkanaście ostatnich dni i tak jakby do nich przywyknął. Zwłaszcza do Seco i jego kretyńskich tekstów. Już chyba nigdy nie usłyszy "zapiąć pasy kutasy!". Nie, trzeba przestać o tym myśleć i przejść nad tym do porządku dziennego, śmierć jakich wiele, nic takiego*

*Gdy muzyka ucichła, dziewczynka z racji później godziny, młodego wieku i niewątpliwego zmęczenia po prostu usnęła. Można było to poznać po tym że ucisk przy przytulaniu Hakona się całkowicie rozluźnił a buźka delikatnie jej się otworzyła.  Oczywiście jezeli chodzi o nia, ona rowniez przwyiazala sie do secorshy tanga i hakona. ale mimo wszystko i tak najbardziej do hakona...*

U nas na Kalee... jest trochę inaczej... pewnie sie domyślałeś... *powiedział cicho. jego cichy, spokojny głos pasował do tego zdarzenia, otoczenia wokół nich, nocy, samotności. Znowu wziął instrument i przytknąwszy do ust, zagrał, odpowiadając tym gestem, ze melodii zna całe mnóstwo. nie bylo w  jego grze słychać kunsztu ani wielkiego talentu. Ot, po prostu, zwykle przygrywanie. Umilanie sobie czasu. Wypełnianie samotności. Ta melodia była podobna do pierwszej, tylko bardziej tajemnicza. Ciągnęła się długo. To była ballada*

*Mandalioranskich poesni nie mozna było grać na fujarce... kaleeshianskie, ale tylko "cywilne" - tak. Zakończył, i odłorzywszy instrument objał ramionami kolana i tak zastygł w bezruchu. Spojrzał kilka razy na Tanga i uciekł wzrokiem. Mogło to znacyzć, ze chciał pogadac. Po prostu. Ale to było neiszczescie Hakona, ze nie potrafił, jesli nie pomagała mu sytuacja*

*Mozna było zaryzykować spojrzeniem, ze lekko sie uśmiechnął. Bez radości, ot - zadarł kącik wargi* nie wiem, ale to bez znaczenia.Musiałem uciec z Tatooine. Uciekłem. teraz wszystko zależy ode mnie *wzruszył ramionami* czyli właściwie nic nie zalezy... Pewnie tu zostanę... *zamilkł na chwile, by popatrzeć na ogień* no a Ty?